Bracht Bonifatius het Evangelie in Nederland?
In de studie “De Gotische Bijbel: Gods Woord bewezen bewaard” kunt u lezen dat de Bijbel reeds vroeg in het Gotisch, een Germaanse taal, vertaald was. In ca. 350 na Chr. was er de Gotische Bijbel van Wulfilas. Maar dat betekent dat reeds daarvoor ook Bijbelgedeelten in het Gotisch door Europa gingen. Dit sluit volledig aan bij het feit dat Paulus reeds in 60 na Chr. zegt dat Jezus Christus door de prediking geopenbaard is en door de profetische Schriften onder al de heidenen bekend is gemaakt (Rom. 16 : 24 – 26). In de tweede en derde eeuw waren reeds vele Goten Christen. Rome heeft de Goten als groep geheel tot Arianisten kunnen bestempelen, en daarmee heeft zij hen kunnen vervolgen, en daarmee heeft zij er tevens voor gezorgd dat mensen tegenwoordig niet op de hoogte zijn dat er al heel vroeg in de geschiedenis Christen Goten waren. De Rooms-Katholieke Kerk heeft de geschiedenis ten gunste van zichzelf weten te herschrijven.
Zo vroeg ik mij af: Het wordt algemeen aangenomen dat Bonifatius tussen 716 en 754 na Chr. het Christendom naar Nederland bracht [1]. Het maakt niet uit of je dat nu in Wikipedia, in rooms-katholieke of in protestantse bronnen opzoekt. Dat is wat ik vroeger op school al leerde. En dat is tegenwoordig niet anders. Zie bijvoorbeeld het volgende filmpje: “Bonifatius bij Dokkum vermoord” [2]. Maar dat is praktisch vier eeuwen nadat de Gotische Bijbel gereed kwam. Dus dat verhaal van Bonifatius zal tot op zekere hoogte dan ook wel een fabeltje van rooms-katholieke oorsprong zijn.
Al zoekend vond ik inderdaad sporen [3,4,5,6] van het feit dat Bonifatius met geweld het rooms-katholicisme verbreidde onder Germanen die soms al lang Christen waren. Hier volgt een citaat uit een Bijbelgetrouwe bron, “The History Of The New Testament Church”:
“Net zoals in Engeland, was Duitsland reeds lang door anti-katholieke Bijbelgelovende zendelingen geëvangeliseerd, en dat was lang voordat de Pauselijke afgezant Bonifatius (718) ten tonele verscheen. (…) De Ierse en Schotse zendelingen van Iona waren, al jaren voordat Bonifatius geboren was, doorgedrongen tot in zuid Duitsland en oost Zwitserland. (…) Een Ier, genaamd Clemens, die in het gebied van de Franken predikte, en een Galliër, met de naam Adelbert, die in het gebied van de Rijn werkte, vormden “slecht nieuws” voor Bonifatius, die, onder bescherming van de Rooms-Katholieke Kerk, in Duitsland arriveerde. Bonifatius was van mening dat Adelbert een soort tweede “Simon de tovenaar” (Hand. 8) en een bedrieger was. Zo iemand was natuurlijk een “ketter”, hij werd dan ook, geëxcommuniceerd (samen met Clemens), hij werd gevangen gezet en gedood. Clemens verdween tevens van het toneel. Ondertussen zou een student van de kerkgeschiedenis genoeg feiten tot zijn beschikking moeten hebben, om na te kunnen gaan wie er door de Rooms-Katholieke Kerk een “ketter” genoemd worden. (…) Beide mannen werden veroordeeld zonder gehoord te zijn, geen van beiden was aanwezig bij hun veroordeling, ook mochten zij zich niet verdedigen (Hand. 25 : 16). Heidens Rome (Hand. 25 : 11) was vaak nog “Christelijker” in de omgang met anderdenkenden. De aanklachten van de Roomse Papa tegen deze “bedriegers” omvatten het verrichten van wonderen, het claimen van gelijkheid met de apostelen, het misleiden van vrouwen en het opscheppen over het bezit van meer waardevolle relikwieën dan Rome zou hebben. Zou iemand, die de morele standaards, de politieke handelingen, de ethiek, en de principes van de Jezuïeten kent, geneigd zijn om ook maar de helft daarvan te geloven? Nee, het echte probleem was (…) dat Adelbert en Clemens stelling namen tegen het celibaat (rooms-katholiek), en tegen het accepteren van de traditie boven de Bijbel (rooms-katholiek). Tevens leerden zij dat Christus letterlijk in de hel was afgedaald (Hand. 2 : 27, 31). Het Bijbelgelovende Christendom (Ef. 4 : 8 – 12) wordt altijd al als “ketterij” gezien. Toen Bonifatius de Frieslanders in de buurt van Utrecht zonder succes probeerde te “evangeliseren”, ging hij terug naar Engeland, en maakte daarna een reis naar Rome (718), om te zien of hij enige politieke en militaire steun kon krijgen bij het “bekeren van de heidenen”. Paus Gregorius II gaf hem toestemming om de Bijbelgelovende Goten (Arianen) in centraal Europa te Romaniseren. Natuurlijk werd Bonifatius enorm koel ontvangen (…), omdat de mensen reeds geëvangeliseerd waren door Columba. Zich realiserend dat hij een regeringsleger nodig zou hebben voordat hij het “evangelie zou kunnen prediken” (oftewel: de Duitsers zover zou krijgen om onderdanigheid aan Rome te zweren) trok hij zich terug van Thuringië in 722 na Chr. Toen stichtte hij een klooster en keerde terug naar Rome. Doordat hij geleerd had dat een zendingsreis met een leger om zijn “kerk” te ondersteunen veel “effectiever” en “geestelijk krachtiger” zou zijn, voegde Bonifatius zich bij het hof van Karel Martel. Daarna voerde Bonifatius iets uit wat Schaff een meesterlijke zet in zendingspolitiek noemt: hij hakte de heilige eik van de dondergod bij Geismar om, in de aanwezigheid van een groep mensen, en bouwde daar een kerk voor Petrus – de apostel voor de Joden. Natuurlijk deed Bonifatius deze “meesterlijke zet in zendingspolitiek” niet, totdat hij een Pauselijk leger achter zich had staan. (…) Van dit moment af, stuurde de kerk van Engeland, die toen reeds rooms-katholiek was, nonnen, monniken, en verscheidene kopieën van Hiëronymus’ Vulgaat. Bonifatius stichtte kloosters in diverse plaatsen” [7].
“Toen Bonifatius zijn Pauselijke opdracht ontving om het primitieve Christendom in zuid Duitsland en Zwitserland te vervalsen, was het eerste (naast de kopieën van Hiëronymus’ Vulgaat) waar hij mee uitgerust werd: een verzameling botten en relikwieën met als doel om aanbeden te worden door de “heidenen”. Het vervangen van de ene set afgoden door de andere is een handeling die zeer moeilijk, beter gezegd: niet, verbonden kan worden aan Nieuwtestamentisch Bijbels Evangelisme” [8].
“Natuurlijk steeg Bonifatius op de geestelijke ladder, en bereikte hij een graad van heiligheid die hoger is dan die van Jezus Christus; hij werd aartsbisschop (1 Petr. 2 : 25 KJV 1611). (…). Bonifatius schakelde zijn twee Bijbelgelovende tegenstanders compleet uit. (…) Hij werd vermoord door gewapende heidenen (“indien iemand met het zwaard zal doden, die moet zelf met het zwaard gedood worden”, Openb. 13 : 10)”, en behaalde op deze manier de reputatie van een Christelijke martelaar voor “de zaak van Christus”, terwijl zijn Bijbelgelovende tegenstanders de reputatie “ketter, de dood waardig” ontvingen” [9].
Bonifatius was dus niet de eerste prediker in Nederland. En zeker niet degene die het echte “Christendom” vestigde. Hij was degene die met geweld de rooms-katholieke afgodsdienst vestigde. Ondanks dat protestanten het verhaal van Bonifatius als eerste prediker van het Evangelie in Nederland slikken als zoete koek [10], lezen we toch in de de atlas van Jongbloed het volgende over Bonifatius en Willibrord:
“Ze stichtten kerken, stelden heiligendagen in en tevens de heiligenverering als plaatsvervanger voor de heiligdommen en het bijgeloof van de noordelijke heidense afgodendienst, zoals de verering van Thor, de god van de donder” [11].
Hieruit blijkt dat men zelf bevestigt, dat de kerk (de Rooms-Katholieke Kerk) waarvan men de geschiedenis omschrijft alsof het de ontwikkeling van Gods Kerk zou zijn (zie de rest van de bewuste atlas als voorbeeld), en die Bijbelgelovigen neerzet als ketters, dat die kerk afgoderij verspreidde. En zo zien we opnieuw hoe Rome in staat is om de geschiedenis te vervalsen ten koste van Gods Woord. Zij is “dronken van het bloed der heiligen” (Openb. 17 : 6).
In Nederland was het ware Evangelie al veel eerder doorgedrongen dan ca. 716 - 754 na Chr.!
[1] ‘Bonifatius (heilige)’, Wikipedia, De vrije encyclopedie, bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Bonifatius_%28heilige%29.
[2] ‘Bonifatius bij Dokkum vermoord’, bron: Bron: http://www.youtube.com/watch?v=TigsNOxDPMc.
[3] ‘Bonifatius (heilige)’, Wikipedia, De vrije encyclopedie, bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bonifatius_%28heilige%29.
[4] ‘Bonifatius en de kerstening van de Friezen’, Jaap Heeringa, bron: http://www.vergadering.nu/kerkgeschiedenis/bonifatius-friezen.htm.
[5] ‘The History of the New Testament Church’, Vol. I, Peter S. Ruckman, Ph.D., Bible Baptist Bookstore, Pensacola, USA, 1982, 1989, blz. 209.
[6] ‘German Missionaries before Boniface’, bron: http://www.ccel.org/ccel/schaff/hcc4.i.ii.xix.html, en ‘Boniface, the Apostle of Germany’, bron: http://www.ccel.org/ccel/schaff/hcc4.i.ii.xx.html.
[7] ‘The History of the New Testament Church’, Vol. I, Peter S. Ruckman, Ph.D., Bible Baptist Bookstore, Pensacola, USA, 1982, 1989, blz. 209 – 210.
[8] ‘The History of the New Testament Church’, Vol. I, Peter S. Ruckman, Ph.D., Bible Baptist Bookstore, Pensacola, USA, 1982, 1989, blz. 254.
[9] ‘The History of the New Testament Church’, Vol. I, Peter S. Ruckman, Ph.D., Bible Baptist Bookstore, Pensacola, USA, 1982, 1989, blz. 210 – 211.
[10] Zie bijvoorbeeld het verhaal over Bonifatius dat Wim de Knijff destijds (jaren 80) voor EO televisie in de kinderkrant bracht. Op youtube is dit verhaal te vinden: http://www.youtube.com/watch?v=KeHWqmJHvN8.
[11] ‘De Atlas van de Bijbel en de geschiedenis van het Christendom’, Tim Dowley en Peter Wyart, Uitgeverij Jongbloed, Heerenveen, 1997, blz. 92.